Busece… Şahsına münhasır derler ya öyle biriyim işte… Kalıplardan uzak, kalıplara yakın…

Balerin bir ekonomistim. Yıllarca iletişim yaptım profesyonel para kazandıran kurumlarda. Delirip ayrıldım plaza böcekliğinden… Herşey o gün değişti belki de… Adımdaki buse, içimdeki busece’ye dönüştü. “ikinci diplomam haydi işe yara artık!” dedim, başladım çocuklara bale öğretmeye… Ne yapsam yetmedi sonra…

Hayatın kısa olduğunu farkındayım. Kalan zaman her ne kadarsa keyifle geçirmek hayattaki hedefim… Denemek istediğim ne varsa yapmalıyım dedim kendime… Geziyorum, dans ediyorum, balık tutuyorum, motorsiklete biniyorum, spor yapıyorum, okuyorum, dalıyorum, kameraları seviyorum, müzik dinliyorum, yazıyorum, öğretiyorum, içki içiyorum, aşk yaşıyorum, eğleniyorum.

Deliymişim öyle diyorlar… Kim bilir belki ben normalim, onlar deli! Deli bensem kim bilir belki şöyle biri olduğumdandır demeleri… şımarmayı seviyorum, egoistim, korkularım az, aşkla beslenirim, çılgın şeylerden hoşlanırım. Denemeyi severim, her neyse o yapılacak şey… Tadını çıkarırım her yaptığımın, her anın… Geçmişimle barışığım, pişmanlık duymam yaptıklarımdan… Tabuların kırılmak için olduğunu düşünürüm. Doğrularımı severim ama törpülenebilirim de az çok. Vurdumduymazım biraz. Çevreyi iplemem… Birileri için can sıkıcı denen şeyler benim için keyif olabilir çoğu zaman. Bıkmam sevgimi sunmaktan, taa ki kullanıldığını hissedene kadar… Çılgınım, heyecanlıyım, biraz bencil, bazen çocuk, çoğu zaman kadınım… Duyarlıyım, kendimden eminim, güçlüyüm, savaşçıyım, yeri geldiğinde kedi, canıma dokunduğunda dişlerini geçirmekten çekinmeyen aslanım… Bakışlarımla anlatırım, dokunarak severim…

Benim de olmazsa olmazım yok mu? Elbette var, sevgimin tarif edilemez hali… Bitanecik kızım, benim canım Beren’im…

Ben kim miyim? Ben benim işte… Ne kimseye benzemek, ne de benzetilmek isterim… Ben “bir” Buse’yim…